Goele De Bruyn
° 1963
Geboren in Brecht (Belgium).
Goele de Bruyn maakt installaties, schilderijen, tekeningen, textielwerken en collages. Met een minimum aan herkenningspunten roepen haar beelden vertrouwdheid op bij de toeschouwer. Dat eerste moment van herkenning wordt echter ondergraven bij nauwkeuriger observatie. Anomalieën in de beelden zorgen ervoor dat de betekenis die de toeschouwer vermoedde onjuist blijkt te zijn. De flarden die de toeschouwer meent te herkennen maken het niet mogelijk om een éénduidige betekenis aan de beelden te geven. De tekensystemen en codes uit het dagelijks leven werken hier averechts. Tegengestelde tekens komen samen en creëren verwarring bij de toeschouwer.
De beelden van de Bruyn zijn zo ‘gewoon’, dat de kijker ze in een andere context misschien niet eens als ‘kunst’ zou herkennen. Ook de materiaalkeuze en de gebruikte werkwijzen roepen een sfeer van ‘hobbyisme’, van knutselwerk op. Men zou met deze werken nog iets kunnen doen, men zou ze nog ‘kunnen gebruiken’. Die suggestie van een mogelijk gebruik creëert een spanning: haar werken balanceren op de grens van kunst en niet-kunst.
Het werk van de Bruyn is formeel heel uiteenlopend. Toch wordt er steeds een soortgelijke effect opgeroepen bij de toeschouwer. Als toeschouwer raak je betrokken bij het beeld en tegelijk teruggeduwd naar je plek als buitenstaander, als observator. De kunstenares test haar kijkers: hoe ver kan je de toeschouwer aantrekken om te volgen in het verhaal dat de kunstenaar vertelt, vooraleer je hem weer alleen laat met zijn eigen projecties? Betekenis verschuift voortdurend, ze verspringt en wordt uitgesteld. Tegelijk wordt ook het verlangen naar betekenis gevoed en weer gefrustreerd. Er ontstaat een spanningsboog tussen gewenning en begrijpelijkheid enerzijds, wantrouwen en mogelijke interpretaties anderzijds. Een wereld vol nieuwe mogelijkheden is het resultaat.
